Eskiden süper kahraman filmleri, sadece bu karakterlerin ünlerini ve hayran kitlelerini kullanıp, ucuz yoldan para kazanmak için çekilirdi. 90’lardaki Batman filmleri bu duruma verilecek en güzel örnekler.

Neyse ki Marvel ve DC, aradan geçen zamanda hakkı verilerek ve gerçek bir prodüksiyon ile aslında çok daha kaliteli (=daha kazançlı) filmler yapılabileceğini fark etti. Bu sayede Batman Üçlemesi ve Iron Man (1. filmi tabi ki) gibi filmleri izleme fırsatı bulduk. Ancak, özellikle Marvel o kadar iyi bir “film tarifi” hazırladı ki; son yıllarda bu tarifi neredeyse hiç değiştirmeden, birbirinin çok benzeri filmler yaparak milyarlarca dolar kazandı. Buraya kadar her şey iyi ve güzel; ama maalesef bir sorun var: bu tarif ile hazırlanan filmler son derece tahmin edilebilir bir hal aldı ve daha da önemlisi artık kabak tadı verdi.

Peki ama Marvel’ın Efsanevi “Süper Kahranaman Tarifi” Nedir?
Aslında tarif gayet basit; bi’ Coca-Cola tarifi değil. Buyrun:

– Hollywood’un en ünlü (sadece aktörlük anlamında değil, aynı zamanda en güzel ve yakışıklı) aktörlerinden bir avuç,
– İnsanı hayrete düşüren ve “Vay anasını” dedirten görsel efektlerden bir büyük su bardağı,
– Filmin en stresli ve keşmekeş zamanlarında yapılan ince espirilerden bir çay kaşığı,
– Zoraki ve imkansız aşklardan bir çorba kaşığı,
– Fragmanlarda çetin ceviz anti-kahraman olarak gözüken; ancak filmin ilk 15 dakikasında ne kadar laçka olduğu ortaya çıkan düşmanlardan bir küçük su bardağı,
– Her türlü modern ve geleneksel (içerik) pazarlama tekniklerinden bir kazan,

İşte bu! İzlediğiniz herhangi bir Marvel filmini düşünün; hangisi bu kriterlere uymuyor?

Marvel bu kriterleri kullanarak, farklı senaryolara sahip; ama aslında özünde ve tonunda aynı olan klon filmler üretmeye başladı ve artık bu, izleyecilerin de yavaş yavaş dikkatini çekmiş olmalı ki Yenilmezler: Ultron Çağı (Avengers: Age of Ultron) ilk Yenilmezler filmi kadar bir yaygara koparamadı. Evet, hala filmi izlerken keyif alıyorum; eğleniyorum; fakat filmden çıktıran sonra film ile ilgili hiç bir şey aklımda kalmıyor maalesef. Beynimde sadece “Marvel” filmi diye kodlanıyor.

Bir yandan ise, madalyonun DC yüzünde çok daha farklı ve güzel şeyler oluyor aslında.

Daha fazla övmeden şunu söyleyeyim; Batman vs Superman filmine karşı çok derin bir önyargı besliyorum. Bunun sebebi ise hem, Henry Cavill’in oynadığı bir önceki Superman filmini (Man of Steel) beğenmemiş olmam ve Ben Affleck’in filmin ilk fragmanında sesini Christian Bale gibi pes bir şekilde çıkarmaya çalışmasının büyük etkisi var. Tabi ki izlemeden asla kesin bir yorum yapamam. Dolayısıyla heyecanım bu filmden ötürü değil.

Beni asıl meraklandıran ve umutlandıran film 2016’da izleme fırsatına erişeceğimiz Suicide Squad. Kısa bir süre önce film ile ilgili ilk görüntüler gelmeye başladı ve itiraf etmeliyim ki bayıldım. Jared Leto’nun Joker olarak görüntüsü, Margot Robbie’nin Harley Quinn’e cuk diye oturması ve Will Smith’in Deadshot olarak tanıyamadığımız hali… Sırf bu görüntülerden bile filmin tonunun herhangi bir Marvel filmine göre çok daha karanlık olacağı belli. Hatta şu şekilde sınıflandırmakta bir sıkıntı görmüyorum: “Yetişkinler için Süper Kahraman Filmi”

Peki, DC Marvel’ın bu süper tarifinden tamamen farklı mı davranıyor? Tabi ki hayır. Örneğin; “Hollywood’un en ünlü aktörlerinden bir avuç” maddesini kendileri de hali hazırda kullanıyorlar ve “İnsanı hayrete düşüren ve “Vay anasını” dedirten görsel efektlerden bir büyük su bardağı” maddesini de kullanacaklarını varsaymak çok da yanlış olmaz. Bunların haricinde ne yapacakları önemli. Örneğin, gerçekten hem tırsıp, hem de sevebileceğimiz Heath Ledger Joker’i gibi bir Joker yaratmayı başarabilecekler mi? Veya senaryo ile bizi Kara Şövalye’de olduğu gibi, ağzımız bir karış açık sinemadan uğurlayabilecekler mi?

Hepsini 2016’da göreceğiz. Hamle sırası sende DC.